Δώρα
Kυκλοφορεί μια θεωρία ότι ο καλύτερος σύμμαχος του Μητσοτάκη είναι ο Ανδρουλάκης. Eκεί που ο Πρωθυπουργός ήταν στριμωγμένος, και δεχόταν εισηγήσεις να αδειάσει τουλάχιστον τον Κώστα Αχ. Καραμανλή ώστε να δείξει έστω και όψιμα στην κοινή γνώμη ότι θα αποδοθούν πολιτικές ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών, ήρθε να του προσφέρει σανίδα σωτηρίας ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με την πρόταση δυσπιστίας. Το κόμμα τώρα θα συσπειρωθεί, οι όποιες γκρίνιες θα σταματήσουν και το ένα κυβερνητικό στέλεχος μετά το άλλο θα έχουν για τρεις ημέρες την ευκαιρία να καταγγείλουν τα «συμφέροντα» και όσους τα υπηρετούν.
Η ανάλυση αυτή είναι βάσιμη και έχει επιβεβαιωθεί στο παρελθόν. Αυτό δεν αναιρεί όμως ούτε το δικαίωμα ενός κόμματος να χρησιμοποιήσει το κοινοβουλευτικό όπλο της πρότασης δυσπιστίας ούτε τη συμβολική, έστω, δύναμη μιας τέτοιας επιλογής, πολύ περισσότερο μάλιστα στην περίπτωση που υποστηρίζεται και από άλλα κόμματα. Ο πολιτικός που σώζει τον Μητσοτάκη, όχι μόνο τώρα αλλά από τότε που ανέλαβε την ηγετική του θέση, δεν είναι ο Ανδρουλάκης, αλλά ο Κασσελάκης. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να ονειρευτεί ο Πρωθυπουργός είναι η διαβολική ιδέα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για διεθνείς παρατηρητές στις εκλογές.
Η κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές την Ευρώπη ως αποδιοπομπαίο τράγο για να δικαιολογήσει δικές της αποτυχίες ή παραλείψεις. Εχουν απαξιωθεί ευρωπαϊκά όργανα, έχουν χλευαστεί ευρωπαίοι πολιτικοί, έχουν καταγγελθεί ευρωπαϊκές εφημερίδες, έχει ζητηθεί η αποπομπή της ευρωπαίας εισαγγελέα. Αλλά αυτά δεν είναι πρωτοφανή σε αυτή τη χώρα, που εξακολουθεί να θεωρεί ότι δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε. Δεν αφορούν μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Και φυσικά δεν δικαιολογούν την ιδιαίτερα δημοφιλή στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ σύγκριση με την Ουγγαρία του Ορμπαν.
Σε άλλες συνθήκες, και ιδιαίτερα στις τοξικές μέρες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η απαίτηση της παρουσίας διεθνών παρατηρητών σε εκλογές θα προκαλούσε ανατριχίλα, αφού θα αμφισβητούσε ευθέως τον ίδιο τον χαρακτήρα της ελληνικής δημοκρατίας. Σήμερα είναι απλώς αστεία – πολύ περισσότερο μάλιστα αν συνδυαστεί με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τη μετά πολλών προνομίων δηλαδή εικοσαήμερη προσφορά υπηρεσιών από τον καταγγέλλοντα στην πατρίδα. Σήμερα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χαρακτηρίζει τον Κασσελάκη υπονομευτή του πολιτεύματος επειδή κωλύεται να του ζητήσει να πει κι άλλα, να εκτεθεί ακόμη περισσότερο, να απομακρύνει και τους τελευταίους αριστερούς μιας στοιχειώδους σοβαρότητας που έχουν απομείνει στο κόμμα του. Η εκπρόσωπος το κατάλαβε και έσπευσε να υποβαθμίσει το ζήτημα λέγοντας (στον Real 97,8) ότι «σε κάθε αναμέτρηση έρχονται παρατηρητές από τον ΟΑΣΕ». Ε τότε, προς τι το δραματικό ύφος του αρχηγού της;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ήθελε με όλη του την καρδιά ένα ακόμη δώρο: την παρουσία του Κασσελάκη στη Βουλή. Αλλά δεν μπορεί να του έρχονται κι όλα βολικά.