Glossy

Το να αποφασίζεις, ως διευθυντής ενός εντύπου όπως το «Vanity Fair», που εξ ορισμού δεν ασχολείται με την πολιτική επικαιρότητα όπως την αντιμετωπίζει μια εφημερίδα, να φιλοξενήσεις συνεντεύξεις με κυβερνητικούς αξιωματούχους στις σελίδες σου, είναι αφενός δήλωση, αφετέρου ρίσκο. Δήλωση γιατί, το να δώσεις δημοσιογραφικό χώρο και χρόνο σε έναν πολιτικό, είναι από μόνο του δήλωση. Ρίσκο γιατί, όταν το έντυπό σου ανήκει στα λεγόμενα glossy και λάιφσταϊλ έντυπα, όπου η ύλη σου καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την πολυτελή διαφήμιση και το πώς αυτή απαιτεί να τοποθετηθεί στις σελίδες, όπου το κοινό σου είναι συγχρόνως εξεζητημένο σε ζητήματα μόδας και ποπ κουλτούρας, ενίοτε με ισχυρή πολιτική σκευή και κατά πάσα πιθανότητα posh και του δίνεις γύρω στις δέκα σελίδες κείμενο με φωτογράφιση με στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ εντός του Λευκού Οίκου, κινδυνεύεις να φορέσεις σελέμπριτι και λάιφσταϊλ φίλτρο σε πολιτικά πρόσωπα, τα οποία ενώ θα έπρεπε να αντιπολιτεύεσαι (ναι, είναι ποιοτική δημοσιογραφία να παίρνεις θέση) καταλήγεις να τα κανονικοποιείς με τον χειρότερο τρόπο.

Ισως έχετε διαβάσει ήδη τη συνέντευξη που έδωσε η προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, Susie Wiles, στο τεύχος Δεκεμβρίου του «Vanity Fair», που έγινε viral. Αν όχι, αξίζει να την αναζητήσετε. Και για το κείμενο του Chris Whipple, αλλά και για το συγκλονιστικό φωτορεπορτάζ του Christopher Anderson. Οι φωτογραφίες που τράβηξε και απεικονίζουν τον J. D. Vance, την Wiles, τον Miller και άλλους στενούς συνεργάτες του Τραμπ, μόνο κολακευτικές δεν μπορούν να θεωρηθούν. Οπως αποκάλυψε και ο ίδιος ο φωτογράφος σε ανάρτησή του, ήταν διστακτικός να αναλάβει την ανάθεση από το περιοδικό καθώς δεν επιθυμούσε να απαθανατίσει στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ με τον τρόπο που απαθανατίζονται συνήθως σε αντίστοιχα έντυπα: ως σελέμπριτι. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Ομίλου Condé Nast, που εκδίδει και το «Vanity», τον διαβεβαίωσε ότι η δουλειά δεν ήταν αυτή, αλλά πως ήταν ελεύθερος να αξιοποιήσει τη δημοσιογραφική του ευαισθησία και βλέμμα, δουλεύοντας το θέμα.

Στις ρεαλιστικές, ωμές και αρετουσάριστες φωτογραφίες του Anderson, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σώθηκε η τιμή της λάιφσταϊλ δημοσιογραφίας. Γιατί μπορεί να δημοσιεύεται ένα θέμα σε ιλουστρασιόν σελίδες, αλλά αυτό δεν σημαίνει a priori ότι πρέπει να γίνονται όλα «en vogue» προσφέροντας φίλτρο πολυτέλειας στην εξουσία. Μαθαίνει και η Condé Nast από λάθη του πρόσφατου παρελθόντος της, όταν στην αυγή του εμφυλίου της Συρίας, τον Μάρτιο του 2011, με το καθεστώς Ασαντ να εγκληματεί κατά του λαού του, δημοσίευσε στη Vogue πορτρέτο της πρώτης κυρίας Ασμα αλ Ασαντ, με τίτλο «Ενα τριαντάφυλλο στην Ερημο», αισθητικοποιώντας τη γυναίκα του δικτάτορα και προωθώντας τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες της.