Προαναφλέξεις, καβγάδες και κραυγές
Οι γνώστες και οι ωμοί παρατηρητές θεωρούν ότι η ανάφλεξη του κ. Καιρίδη στην Επιτροπή Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, για την απουσία του κ. Δένδια, οφείλεται στον βαθύτερο εκνευρισμό για τη δύσκολη υποψηφιότητά του στον Βόρειο Τομέα. Πολλοί οι ανταγωνιστές, δύσκολη η αρένα. Εάν ισχύει αυτό, τότε μάταια ο κ. Δαβάκης διεκδίκησε τη θέση του «συνεπίκουρου του υπουργού», αφού ο κ. Καιρίδης για άλλον λόγο θύμωνε.
Είναι βέβαια λίγο υποτιμητικό, εμμέσως, να σε θεωρούν κυβερνητικό στέλεχος β’ κατηγορίας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και με τον κ. Καιρίδη που θεώρησε υποτιμητική την απουσία του κ. Δένδια από τη συνεδρίαση στην οποία ο ίδιος προήδρευε, αλλά και με τον κ. Δαβάκη, αφού ο κ. Καιρίδης τον κατέταξε στους «υποδεέστερους» (σε αντίστιξη με τον κ. Δένδια που τον κατέταξε στους περιφρονητές). Φυσικά οι θεσμικές κατατάξεις συμβαίνουν με τον σχηματισμό της κυβέρνησης και την ορκωμοσία. Η μοίρα όμως σε αναγκάζει, αν είσαι «υπό» (υφυπουργός, υποδιοικητής κ.λπ.), να διεκδικείς το «αντί αυτού». Ιδίως εν όψει δύσκολων εκλογών.
Ο κ. Καιρίδης για την ώρα αναζητά άλλη πρόθεση και όχι το «υπό» ούτε το «αντί».
Αν είναι αλήθεια ο ισχυρισμός των περί τη Νέα Δημοκρατία πραγματογνωμόνων, διεκδικεί απλώς την πολιτική μακροημέρευση, δηλαδή το επαναληπτικό «ανά». Ενα παιχνίδι γραμματικών προθέσεων που εικονογραφεί αδυσώπητες πολιτικές μάχες. Τι ακριβώς θα συζητούσαν στην κοινοβουλευτική επιτροπή, έστω εν τη απουσία του κ. Δένδια; Η θεματολογία, οι θεωρήσεις βουλευτών και κομμάτων εξαφανίστηκαν γιατί επικράτησε το ρομαντικό δράμα τον αντεγκλήσεων.
Υπάρχει το δράμα των μεγάλων, αρνητικών για την κυβέρνηση, υποθέσεων (Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ), υπάρχει και το «μέσα» δράμα του αγώνα προσωπικής εκλογικής επιβίωσης.
Η λειτουργία «προς τα μέσα» έχει καταλάβει μεγάλο μέρος της κυβερνητικής μηχανής. Ο καθένας θέλει να περισώσει το αύριό «του», αντί να σώσει το παραταξιακό αύριο.
Προβλέψιμο, σε σχέση με τα ισχύοντα πολιτικά ήθη. Η πολιτική στηρίζεται σε εξω-ιδεολογικές σχέσεις που εκ των πραγμάτων έχουν ρηχότητα, ανταγωνισμούς και επιβάλλουν συνεχή ετοιμότητα έναντι του εσωκομματικού αντιπάλου και υπονομευτή. Η πολιτική στην εκλογική της διάσταση είναι ο κατ’ εξοχήν «νεοφιλελεύθερος» χώρος, εκτός ίσως από το ΚΚΕ, όπου εκεί βασιλεύει η συγκεντρωτική «εκλογικότητα».
Η δομή που ονομάζουμε καταχρηστικά «κρίση» του πολιτικού συστήματος (ενώ είναι η ουσιώδης εξέλκωσή του) έχει εντείνει την πολιτική αλυσιτέλεια, αφού έχει καταστρέψει τις ταυτότητες και τα ιδεολογικά σύνορα. Ο ριζοσπαστισμός συχνά συγχέεται με μια ασχεδίαστη αποκαθηλωτική έξαψη και κυρίως η ίδια του η συχνά φορμαλιστική και άρριζη ένταση υποκαθιστά τον ενεργό φιλοσοφικό, θεωρησιακό και ιδεολογικό χώρο, άρα και τις πολιτικές θέσεις. Η δομική κρίση είναι ο πυρήνας μιας διάτρησης των κομματικών σωμάτων και της παραγωγής ενός πληθυνόμενου ενδιάμεσου. Μιας μεμβράνης αποηθικοποίησης και πολιτικής αντιπαραγωγής. Καβγάδες και κραυγές.
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος και καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ