Μια μακρόχρονη σχέση της Αθήνας με την ασυνήθιστη πρωτοπορία

Το 2005 μια ολιγάριθμη ομάδα ανεξάρτητων δημιουργών που συνεργάζονται με τη γιαπωνέζα σχεδιάστρια Ρέι Καβακούμπο – δημιουργό των συλλογών Comme des Garçons – επισκέφθηκε την Αθήνα, με σκοπό τη δημιουργία ενός εφήμερου καταστήματος Guerilla Store που θα πρότεινε στην τοπική κοινότητα ενδιαφέροντα εμπορεύματα παρουσιασμένα με νέο τρόπο. Η ομάδα εστίαζε, όσον αφορά την επιλογή της περιοχής, στην ενέργεια που μεταδίδει, παρά στην εμφάνιση προσεκτικά σχεδιασμένων εσωτερικών χώρων. «Η ομορφιά του συνηθισμένου είναι το θέμα μας», έλεγε στα «ΝΕΑ» το 2006 ο Δημήτρης Παπαδόπουλος συμμετέχοντας στο ερευνητικό πείραμα της Ρέι Καβακούμπο και των συνεργατών της Comme des Garçons που εκείνη την εποχή εστίαζε στη δημιουργία εφήμερων καταστημάτων σε ένα δίκτυο πόλεων φορτωμένων με ιστορικές μνήμες και ανθρώπινες δραστηριότητες.

Από το 2004 έως το 2009, κάθε Guerilla Store περιελάμβανε έναν ακατέργαστο, μινιμαλιστικό χώρο που προηγουμένως χρησιμοποιούνταν για πρακτικούς σκοπούς. Παντοπωλεία, αποθήκες και μανάβικα στο Ελσίνκι, το Βερολίνο και το Ρέικιαβικ ανακαινίστηκαν ελαφρά για να λειτουργήσουν ως εκθεσιακοί χώροι και αρχεία για τις συλλογές της CdG. Το δομημένο χάος κάθε εφήμερου καταστήματος καθόρισε το αβανγκάρντ εγχείρημα της CdG στην πρώτη δεκαετία του 2000. Η καταγραφή τους αρχειοθετήθηκε σε μια ειδική καλλιτεχνική έκδοση, το «Guerillazine».

Στην Αθήνα του 2006, στον πρώτο όροφο του εναλλακτικού, αντι-γκλάμορ χώρου του Bios ο Δημήτρης Παπαδόπουλος θα ξεκινούσε το αθηναϊκό πείραμα του Comme des Garçons – Guerilla Store. Στη συνέχεια μετακόμισε στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στο Κολωνάκι, όπου παλαιότερα λειτουργούσε ένα χημικό εργαστήριο. Μετά τη λήξη και της δεύτερης προσωρινής χρήσης, βρήκε νέο κανάλι συνεννόησης με το ιαπωνικό σχήμα ως Number 3. Παρά τα χρόνια της κρίσης, της πανδημίας Covid-19, της «συμβίωσης» με τα φαινόμενα του υπερτουρισμού, της αλλαγής της μόδας προς κλασικά πρότυπα, η ιαπωνική πρωτοπορία δείχνει ανθεκτικότητα εντός του αθηναϊκού κέντρου. Σε αυτό το συλλογικό έργο που ενορχηστρώνει η Ρέι Καβακούμπο, το πιο σημαντικό είναι ότι διατηρεί τον ρυθμό τού «ένα βήμα μπροστά». Η έρευνά της μοιάζει με τον χτύπο ενός ρολογιού που ελαφρώς προτρέχει, προκαλώντας τις παραδοσιακές αντιλήψεις και τους τρόπους που χειριζόμαστε τη μόδα.  «Η ανικανότητα να κατονομάσω αυτό που βλέπω είναι ένα καλό σύμπτωμα της ταραχής», θα παρατηρήσει ο Ρολάν Μπαρτ στο δοκίμιό του για τη φωτογραφία «Φωτεινός θάλαμος». Αυτή την ταραχή θα προσφέρει στους θεατές των συλλογών η Comme des Garçons: ένα πτερύγιο που κρέμεται στο πίσω μέρος, ένα φουσκωμένο στρίφωμα, ρίγες που διακόπτονται απότομα, κουμπιά που δεν είναι ευθυγραμμισμένα. Τα υλικά της συνδυάζουν κλασικούς κώδικες σε μοντέρνες ερμηνείες. Ανάλογα την απασχολεί η υφή στην αδρή επιφάνεια του υφάσματος, συχνά από τσόχα, ταλαιπωρημένου, πλυμένου, κομμένου και τρύπιου, σε τόσο μεγάλη αντίστιξη με μια καλοφροντισμένη γκαρνταρόμπα που υπονοεί καλλιέργεια τρόπων και συμβατική συμπεριφορά. Η ίδια μπαρτική δυσκολία προσδιορισμού και όταν χρησιμοποιεί νάιλον αντί για μετάξι, επειδή επιδιώκει να αξιοποιήσει ένα συνθετικό ύφασμα που διπλώνει, μένει ατσαλάκωτο και πτυχώνει, κυριεύοντας το σώμα με τον δικό του διακριτό όγκο, ήχο, αίσθηση και όψη. Η έρευνα συνεχίζεται. Πάντα με ένα «τικ» του ρολογιού μπροστά.