Pazar günü serseri ruhlu

Kuşkusuz eğer haftanın altı günü beyazsa, pazar gününün rengi siyah olurdu. Yaşamın içinde akıp giden ne varsa biliriz ki pazar bunun tam zıddıdır. Nehirler o gün tersine akar, yıldızların yeri değişir, horozlar daha farklı bir saatte öter. Tüm bunların yanında pazarın imajında normalden geç saatte oturulan ve uzun süre kalkılamayan kahvaltı masaları, ertesi gün okula gidecek çocukların telaşı, TV ekranında pazar günüyle özdeşleşmiş Western kuşağı vardır. Peki pazarları tüm bu aykırılığıyla mı severiz? Yoksa sıradan bir gün olmadığı için ona şaşkın gözlerle bakar, aramıza mesafe mi koyarız? Sanatçı, Bağımsız Sanat Vakfı yönetim kurulu başkanı olan Hülya Yazıcı’nın kapısını bu türden sorularla çaldık.

FARKLI BİR RUTİNİ ARAYALIM

Yazıcı’ya göre pazar, hayatın mevcut işleyişine, düzenine aykırı durma günü. “Bu duruşun bir avunma olduğunu bildiğimiz halde yine de pazarı tam bir özgürlük gününe dönüştürebilmek için bütün yapmak istediklerimizi içine sığdırmaya çalışırız çoğu zaman” diyor ve “işte asıl felaket de o zaman ortaya çıkar, dışına çıkmak istediğimiz rutini arayabiliriz belki de.”

Kendisinin eğer yoğun bir planı yoksa bazı pazar rutinleri var. Bu rutinler hiçbirimize yabancı değil: “Sıkışık bir planlama yoksa eğer Pazar gününün olmazsa olmazı çoğumuz için geç bir saatte yapılan özel bir kahvaltı ve ardından içilen Türk usulü kahve ile günün planlaması, önceden bir plan yoksa.”

MÜZİK EŞLİK EDİYOR

Klasik bir pazar gününü tarif eder misiniz diye sorduğumuzda ise pazar gününün bayanlar için evde yapılacak ertelenmiş ya da rutin işler için iyi bir fırsat olduğunu söylüyor. Kendisine bu süreçte daha iyi hissetmesi için sevdiği müzikler eşlik ediyormuş. Geri kalan klasik pazar gününü ondan dinleyelim: “Film izlemek için sinemaya gitmeyi tercih ediyorum ancak sinemada izleyemediğim kaçırdığım iyi bir film varsa evde izlerim, daha çok sanatsal ve felsefi ağırlıklı filmleri tercih ediyorum, bilim kurgu filmler özellikle uzayla ilgili olanlar da ilgi alanımda bir öneri: Space Odyssey 2001.”

Tabii ki pazar kendi içinde bazı güzellikler de sunabilir. Günün sorumluluklarından uzakta, bir kitabı odaklanarak okuyacak zaman bulmak gibi... Yazıcı’ya pazar günü okunacak bir kitap sorduğumuzda ise şunları söylüyor: “Pazar günü okunan bir kitap diye bir şey tahayyül edemedim, okuduğum kitap biter bir başkasına başlarım, gece yatmadan önce ve gün içinde yolda geçen zamanlarda okumaya çalışıyorum.”

Sanatçının her pazar görüştüğü arkadaşları yok, ancak bir arkadaşıyla görüşecekse şehrin özlediği farklı semtlerini ve mekânlarını tercih ediyor. Kadıköy iskelesinin üst katındaki, Gülhane ve Zeyrek, İBB kafeleri en sık gittiği yerler arasında. Yazıcı, “Kitap ve sanatın bir kafe ortamında sunulmasını seviyorum, manzara güzelse ve kargaşa yerine sükûnet hakimse ortamda, aradığım huzuru bulabiliyorum” diyor.

PAZAR HAYATIN TADINI ÇIKARIR

“Geçmişi belleğimde çok fazla taşıyamıyorum” diyor sanatçı, bu nedenle en güzel veya en kötü pazarım diye bir etiketi yok zihninde. Her ne kadar pazarları dinlenme günü olarak kodlasak da Yazıcı eğer içinden geliyorsa resim yapıyor, “İçimden geliyorsa engellemem” diyor. Son olarak “pazar günü bir insan olsaydı...” dediğimizde ise, şöyle diyor: “Gününü gün eden, hayatın tadını çıkaran, serseri ruhlu, güzel biri.”