Πέτρες στις τσέπες τους…
Φούσεκ, ο Χούμπελς, αλλά και ο Γεωργίου κι όλοι όσοι ασχολούνται με αυτό που στην UEFA και στη FIFA ονομάζουν «ελληνικό ζήτημα», δεν έχουν διοικήσει τίποτα και ποτέ τους.
Οι καταγγελίες που έγιναν για την πιθανή σχέση του ΠΑΟΚ με την Ξάνθη είχαν ήδη ένα αποτέλεσμα: η ακριτική ομάδα τιμωρήθηκε με πρόστιμο 200 χιλιάδων ευρώ για παρατυπίες, που αφορούν τον φάκελο που κατέθεσε το περασμένο καλοκαίρι για να πάρει άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα από την αρμόδια για τις αδειοδοτήσεις επιτροπή της ΕΠΟ, της οποίας διευθυντής είναι χρόνια τώρα ο Γιώργος Δημητρίου. Ο Δημητρίου είναι από τα πιο σοβαρά στελέχη της ομοσπονδίας και ένας από τους λίγους που δεν άλλαξαν θέση μετά την εγκατάσταση της διοίκησης του Βαγγέλη Γραμμένου στο Πάρκο Γουδή. Λειτουργεί ως ανεξάρτητη Αρχή ακριβώς γιατί έχει την κάλυψη της UEFA: ο υπεύθυνος του αρμόδιου τμήματός της Αντρέα Τραβέρσο έχει ξεκαθαρίσει πως αν τον πειράξουν θα έχουν πρόβλημα. Ως εκ τούτου ο άνθρωπος κάνει καλά τη δουλειά του και όποτε μιλάει δεν μετράει τα λόγια του.
Αναμένουμε
Μετά την πρώτη τιμωρία της Ξάνθης, κι ενώ αναμένεται το πόρισμα της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού που ερευνά τη μετοχική της σύνθεση και το αν διοικείται από παρένθετα πρόσωπα, ο Δημητρίου βγήκε στο ραδιόφωνο και είπε πολύ γενναία κάτι ολόσωστο: ότι είναι ντροπή ο κανονισμός της ΕΠΟ να προβλέπει ότι σε περίπτωση ανάκλησης άδειας μια ΠΑΕ απλώς τιμωρείται με χρηματικό πρόστιμο, όταν σε περίπτωση μη αδειοδότησής της ξεκινά το πρωτάθλημα με -6 βαθμούς και απαγόρευση μεταγραφών. «Είναι σαν να προτρέπουμε τις ομάδες να μας λένε ψέματα για να πάρουν άδεια», είπε, εξηγώντας ότι όλο αυτό είναι ντροπιαστικό για το κύρος του πρωταθλήματος. «Είναι σαν να επιβραβεύει κάποιος την παρατυπία.
Μπορούν δηλαδή οι ομάδες εφεξής να φέρνουν σωρηδόν ψευδή στοιχεία και να αδειοδοτούνται και στη συνέχεια, αν ανακαλύψουμε τις παρατυπίες τους, απλά να πληρώνουν ένα πρόστιμο»» είπε κι έχει δίκιο. Η ιστορία της Ξάνθης είναι μια περίπτωση νόθευσης ανταγωνισμού – η απόδειξη ότι έχουμε ένα πρωτάθλημα στο οποίο η θεσμική ανυποληψία είναι γιγάντια. Η ερώτηση είναι πώς μπορεί να γίνονται αυτά, όταν εδώ βρίσκεται (και πολύ καιρό μάλιστα) μια αντιπροσωπεία επιτετραμμένων της FIFA και της UEFA, που θα ‘πρεπε να νουθετεί και να ελέγχει.
Ρόλος
Λέγονται διάφορες υπερβολές για τις διεθνείς συνομοσπονδίες και τους ανθρώπους τους. Λέγεται π.χ. πανεύκολα ότι σε αυτές υπάρχουν διεφθαρμένοι ποδοσφαιροπαράγοντες, που σε ελάχιστα διαφέρουν από τους δικούς μας και ως εκ τούτου δεν μπορεί να περιμένεις από δαύτους τίποτα. Από την άλλη πολύ εύκολα οι διεθνείς συνομοσπονδίες παρουσιάζονται ως «αμείλικτες», «σκληρές», «άμεμπτες» κτλ κτλ. Ολα αυτά είναι απολύτως υπερβολικά – όχι γιατί η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Και μάλιστα με κάποιους που βλέπουν τον ρόλο τους εντελώς διαφορετικά από ό,τι εμείς.
Ποτέ
Ολοι αυτοί που έχουν έρθει εδώ τα τελευταία χρόνια είναι διοικητικοί υπάλληλοι των συνομοσπονδιών, που ανέλαβαν ρόλους που δεν είχαν ποτέ στη μέχρι τώρα καριέρα τους. Ο Φούσεκ, ο Χούμπελς, αλλά και ο Γεωργίου κι όλοι όσοι ασχολούνται με αυτό που στην UEFA και στη FIFA ονομάζουν «ελληνικό ζήτημα», δεν έχουν διοικήσει τίποτα και ποτέ τους.
Ηρθαν εδώ για να βοηθήσουν στην καλύτερη διοίκηση του ποδοσφαίρου μας νομίζοντας ότι έχουν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση έκρυθμη, που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ακόμα περισσότερη βία, επεισόδια στα γήπεδα κτλ. Ολοι τους πίστευαν πως βρίσκονται σε μια κανονική ποδοσφαιρική χώρα, με μια κανονική ομοσπονδία, που όμως είναι σχετικά αδύναμη και δεν μπορεί να διαχειριστεί την πίεση που δημιουργούν σε παράγοντες και διαιτητές οι μεγάλες ομάδες. Αυτή είναι η βασική αντίληψη των ξένων: πιστεύουν ότι η ποδοσφαιρική Αρχή είναι λιγότερο δυνατή από τις μεγάλες ομάδες – στη βάση αυτής της λογικής διοργανώθηκε πρόσφατα και η περίφημη «σύσκεψη των τεσσάρων» με τα γνωστά αποτελέσματα. Κάποιος καλόβολα μπορεί να πει ότι αυτό όντως ισχύει. Μόνο που είναι ένα από τα προβλήματα του ποδοσφαίρου μας: δυστυχώς υπάρχουν πολλά άλλα, που οι ξένοι αγνοούν. Οι άνθρωποι όταν ξεκίνησαν να ‘ρθουν εδώ πίστευαν ότι θα ‘ρθουν σε μια πολιτισμένη χώρα που θέλει να έχει ένα πρωτάθλημα στο οποίο να λειτουργούν οι στοιχειώδεις κανόνες fair play. Πού να ‘ξεραν…
Πουθενά
Τον τελευταίο καιρό προκύπτουν καθημερινά πράγματα που δεν συναντάς σε κανένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα – και δεν αναφέρομαι στις γκρίνιες των ομάδων για τη διαιτησία ή για το VAR. Μάθαμε π.χ. ότι η γυναίκα ενός διαιτητή μπορεί άνετα να δουλεύει στο τηλεοπτικό κανάλι ενός προέδρου ομάδας κι αυτό να μη θεωρείται πρόβλημα από τον ίδιο τον διαιτητή και τους προϊσταμένους του, ενώ το απαγορεύει ο κανονισμός διαιτησίας. Διαβάσαμε την επιστολή ενός ανώτατου δικαστικού που ρωτάει την ΕΠΟ αν το Open ανήκει στον Σαββίδη, τονίζοντας πως πρέπει να παραιτηθεί γιατί σε αυτό δουλεύει ο γιος του: το ‘πε αλλά δεν το ‘κανε!
Παρακολουθήσαμε την ιστορία της Ξάνθης, όπου ένας πρώην σερβιτόρος εμφανίζεται για να αγοράσει προπονητικά κέντρα και γραφεία με άκρα μυστικότητα, μολονότι για τις δραστηριότητές του ερευνά η Αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Είδαμε το ΣΔΟΕ να μπουκάρει στην ΕΠΟ και η διοίκηση της ομοσπονδίας ισχυρίστηκε ότι ο έλεγχος που της έγινε ήταν προβλεπόμενος και συνήθης! Διαπιστώσαμε ότι ένας άνθρωπος πέθανε στη Θεσσαλονίκη έπειτα από συμπλοκές οπαδών, αλλά η ομοσπονδία δεν έβγαλε ούτε καν ανακοίνωση να καταδικάσει το γεγονός και να εκφράσει τη θλίψη της. Ακούσαμε, τέλος, τον ίδιο τον διευθυντή αδειοδότησης να λέει ότι υπάρχουν κανονισμοί της ΕΠΟ που επί της ουσίας ενθαρρύνουν την παρανομία. Ολα αυτά έγιναν μόνο τις τελευταίες είκοσι μέρες: δεν υπάρχει άνθρωπος της FIFA ή της UEFA που να μπορούσε να τα φανταστεί.
Πέτρες
Κι όταν τα μαθαίνουν τι κάνουν, θα ρωτήσει κάποιος. Αυτό είναι νομίζω το πιο ωραίο της ιστορίας: οι άνθρωποι έχουν πραγματικά τρομάξει! Η συνειδητοποίηση ότι βρίσκεσαι σε μια Μπανανία χωρίς κανόνες, όπου ακόμα και το ίδιο το κράτος κρύβεται από την υποχρέωση να κάνει ελέγχους, δεν έχει πάντα ως αποτέλεσμα μια θέληση παρέμβασης ώστε κάτι να διορθωθεί. Είναι αντιθέτως πολύ πιθανότερο το μέγεθος της παραξενιάς όλων αυτών των γεγονότων να σε κάνει να θες να το βάλεις στα πόδια: υπενθυμίζω ότι μιλάμε πάντα για υπαλλήλους. Αν κάπου υπάρχει ένα θεσμικό πρόβλημα μπορείς να προσφέρεις τη γνώση σου για να διορθωθεί: όταν όποια πέτρα κι αν σηκώσεις τρομάζεις με ό,τι βρίσκεται από κάτω, τα χάνεις. Και γιατί το μέγεθος του προβλήματος είναι τόσο μεγάλο, ώστε φτάνεις να φοβάσαι ότι θα σε πάρουν με τις πέτρες…