Εκλογές: Όταν οι διερευνητικές είχαν νόημα
Μπορεί να ήταν προδιαγεγραμμένη η κατάληξη των διερευνητικών εντολών που παρέλαβαν από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας οι αρχηγοί των τριών πρώτων κομμάτων μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου, παράλληλα, όμως, ήταν και εντελώς «άχαρη» η όλη διαδικασία, μετά τα εντυπωσιακά – από κάθε άποψη – αποτελέσματα της κάλπης.
Αποτελέσματα, τα οποία σχεδόν σόκαραν τους δημοσκόπους, με ορισμένους πολιτικούς αναλυτές να υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι το κοινό exit poll έδειχνε τη μεγάλη διαφορά μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι δημοσκόποι δίστασαν να την ανακοινώσουν, φοβούμενοι μήπως γίνουν… «ρεζίλι».
Υπήρξε μία περίοδος, ωστόσο, κατά την οποία, επίσης, έπαθαν – το πρώτο – μεγάλο σοκ οι δημοσκόποι, ενώ και οι διερευνητικές εντολές απεδείχθησαν χρήσιμες, έως και ιστορικές.
Μιλάμε για τις διπλές εκλογές του 2012 και ιδιαίτερα για τις πρώτες, που διεξήχθησαν στις 6 Μαΐου, στις οποίες για πρώτη φορά ένα κόμμα που ανήκε στο 4-5%, «αναρριχήθηκε» στην δεύτερη θέση, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, αφήνοντας στην τρίτη το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Όταν ο Τσίπρας «κράτησε» τη διερευνητική
Δεν πίστευαν στα μάτια τους οι δημοσκόποι τότε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ήταν αποτέλεσμα δύο παραγόντων:
Κατ’ αρχήν, οι πολίτες ήθελαν να τιμωρήσουν το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε περίπου 20 χρόνια και, πέρα από τα σκάνδαλα και τις υποθέσεις διαφθοράς που είχαν έρθει στην επιφάνεια, «έσκασε» στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου η βόμβα του χρέους – ασχέτως αν την κληρονόμησε εν πολλοίς από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν διαχρονικές ευθύνες – που μας οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο και στις «αγκάλες» του ΔΝΤ, με φόντο το ακριτικό… Καστελόριζο.
Και παράλληλα, ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος άκουσε για την «κυβερνώσα Αριστερά», για ένα αριστερό κόμμα που είπε «θέλω να κυβερνήσω» και να πάψω να διαμαρτύρομαι από τα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Το «πρώτη φορά Αριστερά», εξάλλου, που έγινε κεντρικό σύνθημα το 2015, δεν ήταν τυχαίο – ασχέτως πώς κατέληξε…
Γι’ αυτό και η διερευνητική εντολή, που παρέλαβε μετά τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν αξιοσημείωτη, αφού όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στις 8 Μαΐου του 2012, «είναι μια ιστορική στιγμή για την Αριστερά και για το λαϊκό κίνημα, αλλά και μεγάλη ευθύνη για μένα προσωπικά – αν αναλογισθεί κανείς ότι ο προηγούμενος ηγέτης της Αριστεράς που έλαβε διερευνητική εντολή ήταν ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης» (σ.σ. το μακρινό «βρώμικο» ’89).
Ο Αλέξης Τσίπρας μεταξύ των ραντεβού με τους πολιτικούε αρχηγούς, το Μάιο 2012
Πηγή: Το Βήμα
Γιατί «ναυάγησε» η διερευνητική του Σαμαρά
Είχε προηγηθεί, βέβαια, το «ναυάγιο» των προσπαθειών τού τότε προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά, να βρει αποδέκτες η πρότασή του περί κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, στο πλαίσιο της διερευνητικής εντολής που έλαβε και επέστρεψε αυθημερόν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αείμνηστο Κάρολο Παπούλια.
Και αυτό, γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα της κάλπης του Μαΐου 2012, ουσιαστικά, έθετε ως προϋπόθεση για τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης την συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που ο πρόεδρός του είχε αποκλείσει, θέλοντας να τηρήσει την προεκλογική του δέσμευση για κυβέρνηση συνεργασίας με πυρήνα την Αριστερά.
Να θυμηθούμε, μάλιστα, ότι κυβέρνηση συνεργασίας με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε μετ’ επιτάσεως τόσο ο Ευάγγελος Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ, όσο και ο Φώτης Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ.
Στόχος του Τσίπρα η καταγγελία μνημονίου και δανειακής σύμβασης
«Ζητήσαμε εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς, προκειμένου να απεμπλακούμε από το μνημόνιο της χρεοκοπίας. Αυτό που ζητήσαμε το εννοούσαμε και το εννοούμε», δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την συνάντηση που είχε με τον Αντώνη Σαμαρά.
Επί της ουσίας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποσαφήνισε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με δυνάμεις, των οποίων οι υπογραφές και οι δεσμεύσεις τους στο μνημόνιο «δεν αποτελούν σωτηρία, αλλά τραγωδία για το λαό και τον τόπο».
Το ΚΚΕ, σταθερά, και τότε αρνήθηκε να συναντηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ και η ΔΗΜΑΡ είχε υποβάλει μία πρόταση που δεν έγινε δεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ο Φώτης Κουβέλης υποστήριζε τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρύτερης δυνατής αποδοχής, δηλαδή με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και οπωσδήποτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, και με επικεφαλής πρόσωπο ευρείας αποδοχής.
Η συγκυβέρνηση του Ιουνίου και η γερμανική παρέμβαση για… δημοψήφισμα
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο τόπος οδηγήθηκε σε δεύτερες εκλογές στις 17 Ιουνίου του 2012, οι οποίες οδήγησαν στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά.
Και επειδή η ζωή – καμιά φορά και η ιστορία – κάνει κύκλους ακόμη και από την… ανάποδη, και τότε υπήρξαν αναφορές και ξένα δημοσιεύματα για την πιθανότητα διεξαγωγής δημοψηφίσματος με ερώτημα την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ.
Συγκεκριμένα και σύμφωνα με ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας, σε τηλεφωνική συνομιλία που είχε η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, του πρότεινε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος παράλληλα με τις εκλογές και με ερώτημα την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ.
Αν και η είδηση διαψεύστηκε επίσημα από τη γερμανική πλευρά, την επιβεβαίωσε και το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Στο αίτημα Μέρκελ αντέδρασαν έντονα όλα τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα, πριν γίνει γνωστή η διάψευση από τη γερμανική πλευρά.
Μάλιστα, υπήρξε και δεύτερη παρέμβαση, στις 15 Ιουνίου του 2012, από τη γερμανική εφημερίδα Financial Times Deutschland, η οποία δημοσίευσε άρθρο στα ελληνικά, προτρέποντας τον ελληνικό λαό να αντισταθεί στη «δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα» και συνιστώντας ψήφο στη Νέα Δημοκρατία, αλλά με… «βαριά καρδιά»!
Να πούμε, για την ιστορία, πως είχε προηγηθεί η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, προκαλώντας στις 2 Νοεμβρίου του 2011 στις Κάννες την αντίδραση των Ευρωπαίων ηγετών, με τον τότε Γάλλο πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί, να βγαίνει από τα ρούχα του και να «λούζει» στα… «γαλλικά» τον Έλληνα πρωθυπουργό…