Καταφύγιο

Μία φίλη, που είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, με έχει προειδοποιήσει εδώ και καιρό: το τέλος του κόσμου είναι πολύ κοντά, θα το ζήσουμε. Μετά θα έρθει ο Χριστός και θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Τη ρώτησα αν συμφέρει να πάρω μεγάλο δάνειο, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να αποπληρωθεί ούτε στο τέλος των αιώνων. Βρήκε τη σκέψη μου σωστή.

Κατά κάποιον τρόπο μαζί της συμφωνούν και οι συμπατριώτες μας που, όπως είδα στην εκπομπή του Σρόιτερ, διαθέτουν πλήρως εξοπλισμένα πυρηνικά καταφύγια με επάρκεια προμηθειών για έξι μήνες. Ο άλλος έχει φορτώσει μέχρι και σκυλοτροφή στο καταφύγιο. Προέβλεψε, δηλαδή, πώς θα ταΐζει το ζωντανό, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να το βγάλει βόλτα. Εντάξει, αυτά είναι λεπτομέρειες, όλοι στην ίδια τουαλέτα θα βολευτούν, οι σκύλοι εκπαιδεύονται.

Η σκέψη τους έχει μία λογική. Βρισκόμαστε δυο βήματα μακριά από τη φωτιά. Και η Σούδα είναι στα μέρη μας. Δεν θέλει και πολύ για να αρχίσει το τσούγκρισμα πυρηνικών αβγών πάνω από τα κεφάλια μας. Οπότε ο άλλος φτιάχνει καταφύγιο. Ακούει ότι σηκώνονται τα drone από το Ιράν και κατεβαίνει μέχρι το υπόγειο να κάνει έναν τελευταίο έλεγχο και να ξαναμετρήσει τις κονσέρβες. Εδώ, λοιπόν, μπαίνει ένα πραγματικό ερώτημα.

Πόσο πιθανό είναι, στα αλήθεια, να φτάσουμε κοντά σε κάτι που θα θυμίζει το τέλος του κόσμου; Είναι το πυρηνικό ολοκαύτωμα μία εκδοχή με ισχυρές βάσεις ή απλώς αιωρείται πάνω από τις κεφαλές μας ως έσχατη απειλή, μια και ο Θεός έχει κάτι αιώνες να παρέμβει; Αν κάτσεις τώρα και το αναλύσεις, θα τρομάξεις συνειδητοποιώντας ποιοι έχουν τα δάχτυλα στα κουμπιά. Κάτι μουλάδες στην Τεχεράνη, ο Κιμ στη Βόρεια Κορέα, ο Πούτιν και λίαν συντόμως ο Τραμπ. Δηλαδή σε μεγάλο βαθμό οι τύχες του κόσμου εξαρτώνται από τύπους που δεν διακρίνονται και για τη μεγαλύτερη ηθική συγκρότηση. Ισορροπούμε πάνω στη γραμμή που χωρίζει την τρέλα από τη λογική. Και επειδή ζούμε στην εποχή που το αδιανόητο γίνεται πραγματικό, ρίξτε μια ματιά μην υπάρχουν καταφύγια σε Airbnb.