Από Αρη σε Αρη
Και ξαφνικά το τίποτα γίνεται κάτι και αποκτά αξία! Πρόκειται μάλλον για ένα ακόμη θαύμα, από αυτά που προκαλεί ο Στέφανος Κασσελάκης, η επανεμφάνιση του Αρη Σπηλιωτόπουλου. Αν και ασπρομάλλης πια, στα 58 του, ο κ. Σπηλιωτόπουλος παραμένει ίδιος και απαράλλακτος: ο αιώνιος έφηβος της ΟΝΝΕΔ, όπως τότε που σέρβιρε σφηνάκια πίσω από την μπάρα και τραγουδούσε το σουξέ της εποχής «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε».
Οτι παραμένει ο ίδιος φρόντισε να μας το γνωστοποιήσει αμέσως, με τη σαχλή δήλωση για τα νέα παιδιά που λένε ότι «αυτό το παγωτό σκοτώνει», την οποία έκανε επιχειρώντας να δικαιολογήσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για τους «υπουργούς που σκοτώνουν». Προτού δηλαδή συμπληρώσει εβδομάδα στη νέα δουλειά του ως συριζαίος, ο κ. Σπηλιωτόπουλος φρόντισε να μας υπενθυμίσει γιατί η πολιτική τον είχε ξεβράσει εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Στην πολιτική, ο κ. Σπηλιωτόπουλος μπήκε νωρίς και με μεγάλες φιλοδοξίες, τις οποίες όμως διέκοψε ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, Μιλτιάδης Εβερτ, όταν τον απομάκρυνε από τη θέση που είχε στον πολιτικό σχεδιασμό. Ο διάδοχος του Εβερτ, Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος, αποκατέστησε τον κ. Σπηλιωτόπουλο και τον επανέφερε θριαμβευτικά ως στενότερο σύμβουλό του. Μέσω του ρόλου του αυτού, ο νεαρός επικοινωνιολόγος με την (πικάντικη) πατρινή προφορά ταυτίστηκε με αυτό που ονομάζουμε «γαλάζια πασοκαρία». Εξέφρασε, με άλλα λόγια, τη σύγκλιση των ιδεολογιών κατά το πρότυπο της Μυκόνου, μέσω της αστακομακαρονάδας και της σπατάλης. Η τραγική κατάληξη αυτής της περιόδου είναι γνωστή σε όλους μας.
Ούτε όμως ως υπουργός ή διοικητικό στέλεχος ήταν τίποτα ιδιαίτερο ο Αρης. Ως υπουργός Τουρισμού, αντελήφθη τον ρόλο του ως εκείνον του κορυφαίου τουρίστα της χώρας, γι’ αυτό και έκανε κυρίως τουρισμό πολυτελείας, δαπάναις του υπουργείου. Στο Παιδείας, επίσης, το μόνο που άφησε πίσω του ήταν το ανακαινισμένο γραφείο του υπουργού. Επειτα, του δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστεί ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων και όχι μόνον απέτυχε οικτρά, αλλά αμέσως μετά την πανωλεθρία του τα παράτησε όλα και σηκώθηκε να φύγει, αδιαφορώντας ακόμη και για τα στοιχειώδη προσχήματα, σε μια επίδειξη σπάνιας ανευθυνότητας για πολιτικό στέλεχος. Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος είχε πια εξαντλήσει τις όποιες δυνατότητές του στην πολιτική. Τα όριά τους τα είχαν θέσει ο ναρκισσισμός του, που τον απολαύσαμε μέσω των φωτογραφίσεων, η πολύ στενή αντίληψη του συμφέροντος και, τέλος, η ρηχότητα της σκέψης, που μας την υπενθύμισε με τη δήλωση για τα παγωτά που σκοτώνουν.
Τι συμβολίζει, λοιπόν, η πρόσληψή του στο επιτελείο του προέδρου Κασσελάκη για την οποία γίνεται τόσος ντόρος; Τίποτα! Πολιτικά, ο κ. Σπηλιωτόπουλος είναι «dead as a dodo», για να το πω με τρόπο που θα καταλάβει ο Στέφανος. Ενας επαγγελματίας είναι, ο οποίος βρήκε ξανά δουλειά στον τομέα του, έπειτα από χρόνια ενασχόλησης με τη Μύκονο. Το μοναδικό μήνυμα που βλέπω εγώ τουλάχιστον στην περίπτωση της αξιοποίησης του κ. Σπηλιωτόπουλου είναι υπέρ της ανακύκλωσης των χρησιμοποιημένων υλικών. Κάτι είναι κι αυτό! Μπορεί στα πλαστικά, το γυαλί και το χαρτί να μην τα καταφέρνουμε καλά, αλλά στην πολιτική πετυχαίνουμε άθλους στην ανακύκλωση. Μακάρι να συνεχίσει έτσι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει πλήθος γερασμένων ταλέντων στους εναπομείναντες «λοχαγούς» του Νεοκαραμανλισμού, που έχουν ακόμη να προσφέρουν πολλά. Και στο βάθος, περιμένει ο Πανίκας ο Ψωμιάδης.
Να κλείσω θυμίζοντας ότι ο Στέφανος Κασσελάκης μας συστήθηκε ως αριστερός, δηλώνοντας τον θαυμασμό του για τον Αρη Βελουχιώτη. Εκτοτε, πολλά γεγονότα ακολούθησαν και σε ρυθμό καταιγιστικό. Ισως να άνοιξε κανένα βιβλίο και να διάβασε για το ίνδαλμά του. Επίσης, έκανε και δεκαπενθήμερη κατασκήνωση στο Στρατόπεδο Υποστρατήγου Δημητρίου Ψαρρού, οπότε ίσως λοιπόν να ρώτησε ποιος ήταν, βρε παιδιά, αυτός ο Ψαρρός και να του αφηγήθηκαν τη σχετική ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, έπειτα από μια ενδιαφέρουσα διαδρομή που ξεκίνησε από τον Αρη Βελουχιώτη, ο Στέφανος κατέληξε στον Αρη Σπηλιωτόπουλο. Είναι η σύγχρονη εκδοχή του προϊόντος, για όσους τους αρέσουν τα εφαρμοστά και, συνεπώς, πρέπει να προσέχουν τη σιλουέτα τους…