GECE YARISI GÜNEŞİ - 83

Sarp, dükkân sahibi yaşlı adamın vermiş olduğu bu cevap karşısında oldukça duygulanmıştı. O da:

• Çok teşekkür ederim. Sizi hiç unutmayacağım, hoşça kalın, dedi…

Baba yadigârı altın kol saatini satarak Türkiye’ye dönüş parasını sağlayan Sarp, oldukça rahatlamış bir şekilde dükkândan ayrıldı. Ama Sara’ya bu kadar yaklaşmışken onu görememenin verdiği acıyı öylesine çok hissediyordu ki, bu acı onu iki gündür uyutmamış, adeta beynini oyuyordu!

Sarp tren garına döner, dönmez Almanya’ya gitmek için bilet gişesine gitti. Bulunduğu tren istasyonundan Almanya-Berlin’e 12 saatlik bir yolculukla gidilebiliyordu. Berlin’den de Ankara’ya 48 saatlik bir yolculuk yapacaktı. Ama öncelikle Berlin’e gitmek için bilet aldı. Kalan parasını bir daha hesapladı. Berlin’den Ankara’ya gitmek için yetiyor, az bir şey de yiyecek için kalıyordu.

Almanya treni ertesi sabah 08.00 de kalkacaktı. O zamana kadar kalabileceği yegâne yer tren garı ve buradaki bekleme koltukları idi. Ama önce karnını doyurmalıydı çünkü çok acıkmıştı. Gardaki yiyecek büfelerinden birisine gitti. En ucuz olan sandviçten alarak, az da olsa karnını doyurdu. Şimdi beklemekten başka yapacağı bir şey kalmamıştı.

Garın en köşesinde bulunan bekleme koltuğunu seçti. Sabah oluncaya kadar kalan süreyi bu koltukta geçirecekti. Çevresini kontrol etti. Bulunduğu bölümde ondan başka kimse yoktu. Seçtiği koltuğa oturduktan sonra Finlandiya’ya geldiği günden o ana kadar yaşadıklarını düşünmeye başladı…

Buraya ne ümitlerle gelmiş, sevdiği kadını görecek olmanın umudu, yaşadığı tüm güçlüklere göğüs germesini sağlamış olsa da; ne yazık ki Sara’sını göremediği gibi, onu bir başka erkeğin yanında, bir de küçük kız çocuğu ile görmüş olması Sarp’ı perişan etmişti.

‘Sanki gördüklerim kötü bir rüyaydı’ diye mırıldandı!

Aslında ona kurulan kumpastan habersiz, Türkiye’ye dönerken;

Sara’nın onu beklemekteki kararlılığı, Sarp’ın aşkına olan sadakati, aştığı bunca engele değecek kadar değerliyken; ne yazık ki, kötü niyetli insanların kurguladığı senaryoya yenik düşen Sarp yaşanan gerçeklerden habersizdi!

Ya Sara?

Sara, Sarp’ın o yemek masasında gördüğü manzaradan habersiz hayatın akışına kapılmış giderken, her geçen gün Sarp’a olan özlemine, özlem katıyor. Tek teselliyi ona Sarp’tan kalan en değerli hediyeyi, kızı Kaipuu’yu büyütebilmenin yükü altında her geçen gün daha çok eziliyordu. Bu durumuna ilaveten annesinin Dr. Henry ile evlenmesi için artan ısrarları karşısında, biraz daha çaresiz kalmanın umutsuzluğunu yaşıyordu.

Her sabah; ‘’Allah’ım lütfen bir mucize olsun. Sarp buraya gelsin’’ duasıyla uyanan Sara o sabah yine erkenden kalkmış, Kaipuu’nun kahvaltısını yaptırdıktan sonra işe gitmek üzere hazırlanıyordu.

Odasının kapısını vuran annesi:

- Müsait misin Sara? Diye sordu.

Sara:

- Gelebilirsin anneciğim dedikten sonra.

Annesi odaya girer girmez, söze girdi:

- Saracığım zaman hızla ilerliyor. Biliyorsun ki, Dr. Henry seni çok seviyor. Dün akşam yemeğinden önce benimle özel olarak konuşarak, seninle evlenmek istediğini açıkça söyledi. Bu sabah bize uğrayıp, bu teklifini sana da yapacağını söyledi. Ne dersin kızım?

Sara, böylesi bir teklifin geleceğini tahmin etmişti. Ama bu teklifi ret edeceğini de iyi biliyordu. Annesinin bu açıklaması üzerine:

- Anne, sana daha önce de söyledim. Benim gönlüm bir başkasına ait. Ben Sarp’ı severken, Henry’nin evlilik teklifine nasıl evet diyebilirim? Sen benim yerimde olsan ne yapardın?

Anne Vera:

- Ben olsam tereddütsüz kabul ederdim. Hem sevdiğin adam bunca zaman geçmesine rağmen seni hiç arayıp, sormamışsa eğer!

DEVAM EDECEK...