CUM’A  SOHBETİ  ( 5 / 29 )

Bu  çalışma’da  ısrarla, Zikr-i  Hafî, Zikr-i  Celî  olmak  üzere, Peygamber’imizden, Hazreti  Ebû  Bekir  ve  Hazreti  Ali  radiya’llâhu  anhüma’  vasıtasıyla,  teselsül   eden,  iki  ana  kaynktan  bahsettik; Oysaki, Tarîkatler, tekke  ve  zaviye’ler  tarihini  tedkik  ettiğimizde, karşımıza, onlarca,  hatta,  yüzlerce isimde  tarikat  ve  bu tarîkatlere  aid  tekke  ve  zaviye  çıkar.

Yeseviyye, Rifâiyye,Kübreviyye, Bedeviyye, Şazeliyye,  Ekberiyye, Mevleviyye  ve  Bekteşiyye  gibi, devrin  şeyh’inin, isim,  unvan  ve  lakabine  izafeten     kurulmuş  tarîkatler,  esas  i’tibariyle, ya, Zikr-i  Hafî,  ya  da,   Zikr-i  Celî   ana  iki  damardan  teferru’ eden   tarîkatler  olup,  müstekîl  tarikat  değillerdir. Nitekim, ekserisi,  şeyh’lerinin  vefatından  sonra  kapanmış, silinmiş  gitmişlerdir. Tekke  ve  zaviye’lerin  kapatılmasından  sonra, rejmin  açık  kalmalarına  izin  verdiği,  müsamaha  ile  baktığı, sözde  tarîkatlerin  aslî  hüvviyyetlerini  tamamen  zayi’i  ettikleri, bırakınız,  tarikat  ve  tasavvuf  esaslarını, Şer’i  Şerif’e  muğâyir, Kadın- erkek, karma,  sema  ve  semah  gösterileriyle, devam  ettirilen,  ritü’ellerin, ne  tarikatte  ve  tasavvufta  ve  ne  de  İslÂm’da,  Şerî’atta  yeri  vardır.

İsmi  ne  olursa  olsun, hangi  şeyh’in  ismine,  unvanına  ve  lakabına  izafe  edilmiş  olursa  olsun, Nisbet-i  Sahîha  kaybolmuş,  teselsül  kopmuş  ise, inkıraza  uğrama’ya  mahkumdur.  Milâdî,  18.  Asr’ın   son  çeyreğinde, Zikr-i  Hafî,   Tarîkat-i  Nakşibendiyye-i  Âliye   Silsile-i  Zeheb-  Silsile-i  Saâdât’na, 24  ayar  altın  sislise( zincir’e),Nisbet-i  Sahîhası  ve Teselsülü  olmayan,Tarîkat-i  Nakşibendiyye-i  Âliye’de  herhangi  bir  nisbeti,  bir  günlük  bile, Seyr-i  Sülûki  bulunmayan  bir  yogist  olan,  Halid-i  Bağdâdî’yi, paslanmış  bir  demir  halka  olarak  zammetmek,  iliştirmek  istediler,  ama,  tutmadı.  Teselsüllerini,  gerçekten,   24  ayar  altın  Halka’dan  devam  ettirmek  yerine ki, - Silsile-i  Zeheb’in  28.  Halkası,   Abdullah-ı  Dihlevi (k.s.), 29.  Halkası,  Hafız  Ebû  Said  Sahib(k.s.),30. Habîbullah  Can-ı  Cânân(k.s.), 31.  Muhammed   Mazhar  Îşân   Cân-ı   Cânân(k.s), 32.  Salâhuddîn  İbn-i  Mevlânâ Sirâ cüddîn ( k.s.)  ve  33. Halkası, Ebû’l- Faruk  Süleyman  Hilmi  Silistrevî(K.S.)..

Bu  sahîh  nisbete  ve  teselsüle  riayet  etmeyiup,  altın  halkaya,  iliştirilmeye  çalışılan küflü,paslı  demir  halkadan  teselsüllerini  devam  ettirenler Nur’un  Merkeziyle  bütün  irtibatlarını kopardıkları  için,Tarîkatten  ve  tasavvuftan  nasibdar  olamamışlardır. Paslı   Demir  Halka’dan  teselsül  ettirenlerin  silsilelerinden,  tasavvufa  inanmayanların, mason, Sebatayist  olanların  da  bulunduğunu  bütün  delilleriyle  ortaya  koyduk.

Peygamber’imizden,  Hazreti  Ali  Kerreme’llâhu  Vechehû   vasıtasıyla,  teselsül  eden,  bilahere,  Abdülkâdir-i  Geylânî( K.S.)  Efendi  Hazretlerinin  ismine  izafeten, Kâdirî’lik  olarak,  isimylendirilen, Zikr-i  Celî( AÇIK  zikir), Tarîkat-i  Kâdiriyye-i  Âliye’si’nin  meşâyih’ı, Zikr-i  Celî, Nefy-ü-İsbat, Kelime-i  Tevhîd, “ Lâ  İlâhe  ille’llâh,”  zikriyle   meşgul   olmuşlar,  mürîdân’a  da   aynı  usûl  zikir  tarzını   ta’rif  ve  telkîn  etmişlerdir. Ne  varki,  Kâdirî’lik,  MilâdÎ,  18.  Asr’ın  ortalarından  i’tibaren,  aslî   hüvviyyetini  kaybetmiş,    tamâmen,  fesada  uğramıştır.  Bundan  sonra,  Kâdirî   tekke’leriunde, çalgı  âletleriyle,  tegannî’yle  zikir, ateşte  ısıtılmış  şişlerin  vücud’larına  sokulması  gibi  cebreze  hareketleri  görülmeye  başlamıştır.

(30  Teşrin-isânî,  1341-   30  kasım  1925)  tarih ve  677  sayılı, Tekke  ve  Zaviye’lerle  Türbe’lerin  Seddine   ve  Türbedarlıklar  ile  Bir  Takım  Unvan’ların  men  ve  ilgasığna dair, kanunla   Tekke’ler  kapatıldığında, yalnız, İstanbul’da, 57  Kâdirî   Tekke’si  mevcud  idi. Ancak,Bu  tekke’lere, Meclis-i  Meşâyıh  tarafındanh  ta’yin  edilen, şeyh’lerden,  hiçbirisi  layık  ve  ehil  değildi.Tekke’lerde  barınan, mürid’ler  ise, çalışmayan, hiçbir  iş  görmeyen, kelime’nin  tam  ifadesiyle “ Miskinler,” topluluğu  idi,

Liyakat  ve  ehliyyetten  mahrum,bir  takım  işsiz  güçsüz,  kimseler, Meclis-i  Meşâyıh’ta  bir  tanıdığı,dayısı  varsa,  herhangi  bir  tekke’ye  şeyh  ta’yin  ediliyor, irşad,  ihda  ve  tecdid  kabiliyyeti,  ehliyeti  ve  liyakatie  bulunmadığı  için,  müridanı, ma’nen  terbiye  edemedikleri  için, tekke’ler birer  tembelhaneler,  miskinler  yuavsı  haline  glmişlerdi. Rejim  kendilerini  bir  kanunla, devrimler  ilkesi  olarak  kapatmadan  çok  önce  kendilerini  zâten,  kapatmışlardı.

Tette  ve  zaviyeler  kapatıldıktan  sonra,  birer  emniyyet  sübabı  olarak,  ba’zı  Kâdirî  tekke’leri  açık  bırakılmıştı,  ya  da  açık  kalmasına  gözyumulmuştu.Bunlardan  birisi  de, İstanbul’da, Beyoğlu- Kasımpaşa’da  idi. Bu  Tekke’nin  sözde  şeyh’i  olan  zât, zaman  zaman, gazete’lere, Televizyon  kanallarına  çıkar,” Ben  de  Kâdirî   şeyh’iyim,  ama,  öyle  bildiğiniz  şeyh’lerden  değilim; Ben Atatürkçü-Kemalist, Cumhuriyetçi  bir  şeyh’im,”diye  görüş  beyan  ederdi.

Zikr-i  Hafî,    Tarîkat-i  Nakşibendiyye-i  Âliye  Meşâyıh’i,   Silsile-i  Zeheb- Silsile-i  Saâdât,mürşid  ve  müceddid’leri, ( Allah,) İsm-i   Celâli, ki,  ” İsmü’z- Zât,  el- müstecmiu,  bi’cemîu’l- Esmîa  ve’s- Sıfât” Allah’ın  bütün  isimlerini  ve  sıfatlarını  kendisinde  cem’eden), Allah, Lafz-ı  Celâlinin  Müsemmâ-i  Celili, zât-ı  Ahadiyettir, ( münhasıran Allah’tır), Bu  ism-i  Celi,l  Allah’tan  başka  kimseye,  ne  bir  beşer,  ne bir  melek,  hiçbir  mahlûk’a  izafe  edilemez ,  kimseye  tesmiye  edilemez.Bir  kemseye  sorulsa, “ Rahman  kimdir? Denilse, “ Allah,”  dır;  Kahhâr,  kimdir?  Denilse, “ Allah,”  dır;  Celîl, kimdir?  Denilse, “ Allah,”  dır;  Cebbâr,   kimdir?  Denilse,  “Allah”dır;  cevabıhı  verir... “ Celle  Celâluhû  ve  amme  Nevaluhû   velâ   İlâhe,  gayruhû)

Zât-ı  Bârî’yi, İsm-i  Zât  ve  Celâli  ile  zikreden  bir  kimse  sanki, gayr-i  Mütenâhî,   Esmâ  ve  Sıfât,  Celâl  ve  Cemâli  ile  zikr’etmiş;  icmâlen,  bütün  Esmâ    ve  Sıfât-ı  Hak’la  zikirden  elde  edeceği,  faziletler   ve  feyizlere  nailiyet  hasıl  etmiş  olurlar.

Bu  sebebe  mebnî   olarak, Mumelât-ı   Zâtiye  ile  meşgul  olanlar,  Muamelât-ı  Esmâiye  ve  Sıfâtiye  ile  meşgul  olanların  hasıl  edecekleri  semerat ( ma’nevî    meyveleri) ve  neticeleri, Allah’ın  fazlı (Lütfu  Keremiyle)  elde  ederler.

Fakat,(ancak),  Muamelât-ı  Esmâiye  ve  Sıfâtıye  ile  meşgul  olanlar,  Muamelât-ı  Zâtiye  ile  meşgul  olanların  hasıl  edecekleri(  elde  edecekleri)    semerât  ve  Zâtî   neticeleri  tahsil  eyleyemezler.

Bu  mücmel  takrirden  analaşılacağı  veçhile  İsm-i  Zât  ve  Celal  ile  iştigal; İsm-i  Zât  ile  sülûk  ve  teslîk   tarîkı,  bu  tarîk’ın  mürşid  ve  müsliklerinin( mürşidlere  intisab  eden  seyr-i  Sülûk  ehli’nin), şanı  celîl   ve  Azîm’dir.

Onun  içindir ki, Zikr-i  Hafî  Yolu’nun  büyükleri,  diğer  tarîkatlerin  büyükleri  gibi,  zımnında  her ne  kadar  büyük  faideler  maksud  olsa  da,  Sülûk  ve  teslik’de  evelâ, Kelime-i  Tevhîd; sonra  İsm-i   Zât’a; sonra, İsm-i  (Hû)’ya,    terakkî   ettikten  sonra( yükseldikten  sonra)  sıfata  tenezzül  ederek (Hak,Hay, Kayyum, Kahhâr)  gibi Esmâ-i  Husnâ   ile  meşgul  olmazlar.  Ve   zirveden  Hazîze ( dağın  etekleri)’ne  inmek  yolunu  ta’kip  etmezler.

Belki,  bidâyette,  talib’in( sâliklerin,  mürid’lerin)   kasd  ve  teveccühünü,   Ahadiyeti  Zât’a   tevcih  ederek ( yönlendirilerek)   Ka’be-i  Maksudu,  Zât-ı  Ahadiyeti  Mücerrede   kılarlar.  Bu  büyüklerin  Kelime-i Nefy  ve  isbat  ile( Lâ  ilâhe,  illa’llâh,)  işgal  ve  iştigal  esnasındaki  kasd  ve  niyetleri  de,  mâ  sivây-ı  Zât’ın  nefy’ine  mahsur,  Zât-ı  Ahadiyet’in  isbatına  maksurdur.

Hakîkat-i  Emr( gerçek  iş),  böyle  olunca,  her  talip(  sâlik  ve  mürid)  Zât-ı  Hak  için Saâdat-ı  Celîl  e’miz   yanında,  ma’lûm   ve   ma’hûd   olan   Zikr-i  İsm-i  Zât   ile   iştigalin   keyfiyyetini   güzelce,  bilmek , meşgalesini    emr’olunduğu   vakit,  ona   göre   ifa    eylemek   lazımdır.( yerine  getirmek  icab  eder.)...( Bu  yazının   hazırlanmasında,  Sahib-izaman,   Mürşid-i   Kâmil   ve   Mükemmil,  Medâr  Mürşid   ve   Müceddid,  eş- Şeyh,  Ebûl  Faruk,  Süleyman   Hilmi   Silistrevî (K.S.)  Efendi  Hazret’lerinin, “ Kebrîtü  Ahmer”  Risalesi’nden   istifade   edilmiştir.)...