GÜLE GÜLE CANIM ANNEM

Sensiz geçirdiğim ilk ‘Anneler Günü’

Aslında bu özel günlerin benim için hiç önemi yoktu. Sevgi öyle bir günle kutlanan bir olgu olamaz derdim. Ancak mayısın ilk hafta sonu yaşayan anneler için bir hatırlanma günü olması dışında, annelerini kaybedenler için bir derin sızı olduğu bilincine yeni vardım. Maalesef yitirilenlerin kıymeti burada en büyük sınavıyla benim de karşıma geçti.

Yüreğimdeki tarifsiz boşluğa düşeli o kadar az bir zaman oldu ki, ne bir söz ne bir dua ateşimi söndürmüyor. Adını koyamadığım bu karanlık boşluğu nasıl dolduracağımın acemisiyim şimdi. Onunla geçirdiğim yıllarımın adı; ‘Hayatım’… Çocukluğumun ergenliğimin erilliğimin anneliğimin her inişi çıkışında bana yol gösteren, seven kızan yediren içiren, sırdaşım, yoldaşım, tavla arkadaşım, modelim, rakibim, sevdiceğim, beni güldüren kızdıran canım  anam artık yanımda değil. Tüm yılların bezesi hayatımın dışında kalırken ben yeni ‘hayatım’a nasıl alışacağım? Bilmiyorum. Sudan çıktım çırpınıyorum. Bu kaçınılmaz gerçekle bir gün yüzleşeceğimi, hayatın en acı veren sınavlarından biri olacağını bile bile hazır olamamak, bu şefkati, sabrı, koşulsuz sevgisi, her biri yerini doldurulamaz hazineyi bir daha görememek koyuyor adama be Abidin !

Yitirdiğimiz her sevdiğimiz gibi o da gökyüzündeki yerini aldı. Onunla geçirdiğim her an kelimelerin ifade edebileceğinden çok daha derin ve anlamlı. Özlem dolu fısıltılarımda huzur içinde olduğuna dair içsel bir teselli buluyorum.

Hikayem seninle başladı seninle devam etti buraya kadar olamaz benim güzel anacığım… Mesafeler senin benim hayattaki en değerli varlığım olduğun gerçeğini değiştirmez. Yaşadığım sürece hep yanımda olacağına, beni bir yerlerde izleyeceğine, bazen kaldırım taşında bitiveren bir çiçek, bazen yağmurda beliren gökkuşağı, bazen bir toprak, bazen bir kahve  kokusunda, bazen bir şarkının nağmesinde sen olacaksın. Şimdi çok sevdiğin o şarkı oldun;

-Ey su aksu berrak su, ey dağların kırların ey yalçın kayaların gümüş saçlı yolcusu…

Yüreğinde sınır tanımadığın sevgin sabrın hoşgörün için müteşekkirim. İyi ki annem olmuşsun. İyi ki son dakika beni dünyaya getirme kararını vermişsin. Bana verdiğin tüm güzelliklere sabrına emeğine, istemeden seni incittiğimde beni her zaman affettiğin için sonsuz teşekkürler…

Hasta yatağında bile gözün görmez, oturamaz halde bile yaptığın o müthiş esprilerle birlikte güldüğümüz o günler var ya…

Sevgini taşımak değil, hasretini çekmek zor. Gülmeyi unutmak değil, ağlamaya alışmak zor. Yaşamak ya da ölmek değil de seni özleyip de görememek çok daha zor ANNEE…