Kara Gün Dostları
Girizgahı olmayan bir yazı bu, aslında sonunun nereye gideceği de şu anda tam belli değil. Teşekkür de var, sitem de. İyimser bir umut da var, yılların getirdiği karamsarlık da… Sarayın Sultanları’nın, Elazığ deplasmanındaki maçını izlerken ortaya çıktı aslında, bir post olarak forumda da yer aldı. Yazı olacak kıvama gelene kadar bir transfer hamlesi daha geldi, üzerine Ekrem Memnun’un da erkek takımın başına geçmesiyle yazının sitem kısmını biraz daha genişletmek gerekti belki de…
Elazığ deplasmanına dönerek başlayalım. 87-79’luk bir galibiyette benchten gelen katkı 31 sayı. Katkıyı verenler ise Angel McCoughtry ve Kuanitra “Q” Hollingsworth. Sahada çok uzun zamandır göremediğimiz ikili uzun oyunları. Pota altında esmese de gürleyen bir hakimiyet. Alamet-i farikamız hızlı hücum, guard zorlaya zorlaya yaya kadar geliyor. Sıkıştırma sonrası sadece topu elinden çıkarabilecek kadar gücü kalmış. Hafifçe havaya bırakıyor, orada ya Q var, ya da Angel…
Basketbolu 4 yıl önce takip etmeye başlamış ve sadece Galatasaray Kadın Basketbol takımını seyretmiş bir basketbolsever için “vay anasını” dedirten sahneler bunlar. Oysa tüm ligin hatta tüm kıtanın basketbol oynama şekli bu. 2013-2014’ün Euroleague şampiyonu, üzerine 2 yılın Türkiye ligi şampiyonu olan takım yıllardır bu kadar basit ve temel basketbol gerçeklerinden uzak bırakıldı.
2016-2017 sezonu, Ekrem Memnun sonrası Marina Maljkovic dönemi. Sezon başı tek pivot İnci Güçlü, çıtı pıtı ama atletik bir sürü uzun… Moriah Jefferson–Yvonne Anderson ikilisinin birbirinden gaza gelip yarıştığı, onların peşine takılan bir takım. Yediğinden fazlasını atarak maçları kazanıyor, “bir pivot olsa herkese kafa tutarız aslında” derken devre arası Ashley Paris ve Astou Traore gibi iki nadide transfer. Hocanın yıllar sonra milli takıma alacağı Yvonne’yi dışarda bırakmasına ek olarak bu iki transferin de katılmasıyla ahengi bozulan bir takım. Beşiktaş deplasmanı istisnası hariç o dönemki adı AGÜ olan Kayseri, YDÜ ve Fenerbahçe’ye kaybedip üç kupanın üçüne de aynı takımlardan alınan mağlubiyetlerle veda ediş…
2017-2018 sezonu, üzerine kitap yazılacak kadar garip bir sezon. Her şeyden biraz olan ama hiçbir şeyi tam olmayan bir takım. Maljkovic’in bir önceki sezon oynattığı oyun için yavaş, basketbolun gerçekleri için zayıf bir kadro. Maça çıkmadan giden Van Grinsven, kadro dışı kalan Özge ve sezon ortası “kurtarıcı” olarak Tuğba Taşçı transferi… Takımın tüm umudu Fener’den ayrılsa da İstanbul’dan ayrılmaya gönlü razı gelmeyen Allie Quigley… Önce onun sonra kaptanın sakatlığı, galibiyet görmeden geçen kasım-aralık dönemi, ayyuka çıkan komisyon söylentileri, kirası-aidatı ödenmediği için sitenin kapısında kalan yabancı oyuncu rivayetleri…
Tüm o kaosun içinden 4 ay sonra bir Avrupa kupası kalkma ihtimali absürd bir hikaye olurdu en fazla. Ama işte bazıları için her şeye rağmen tek bir ihtimal vardı. Sezon başından beri sayısız maçı son topta vermiş takımın şansı bir İspanya akşamında döndü önce. Soyunma odasından çekilip paylaşılan unutulmaz fotoğraf… Fikstürün cilvesi, bir sonraki turda İspanya’nın başka bir köşesinde aynı fotoğraf daha da büyük bir adrenalin patlaması eşliğinde çekiliyor, turnuvanın kağıt üzerindeki favorisinin salonunda. Sonrası Sinan Erdem’de rüya gibi bir gece, Venedik’te tanrı bizim almamızı istiyor dedirten 21 sayılık Kaela Davis performansı ve oley oley oley oley Şampiyon Cimbombom…
2 ay maç kazanamayan, en büyük yıldızını maça çıkartamayan, kendinden çok dedikodusu konuşulan takım kupayı bir şekilde kaldırdıktan sonra tabi herkes kendi hikayesini yazıp başrolünü oynama peşinde. Sezon ortası göreve gelen yeni yönetime “benim alacaklarımı boşverin kızları ödeyin” diyen asıl hikayenin asıl başrolü birkaç ay sonra mükafatını alıyor. Bugün git yarın gel diye oyalanırken durum açığa çıkınca kamuoyu ayaklanıyor. Başkanın araya girmesiyle yeni sözleşme imzalanıyor. Sonuçta Galatasaray’da hiçbir başarı cezasız kalmaz…
Bu realiteye maruz kalan da dönemin koçu Marina Maljkovic oldu. Önünde Eurocup kupası ile kulüp televizyonunda gelecek sezon planları anlattırıldıktan bir süre sonra sessiz sedasız bir teşekkür mesajıyla takımdan gönderildiği duyuruldu. Ne oldu ne olacak diye 2 aya yakın bir bekleyişin ardından Galatasaray klasiği olarak takım top başı yapınca rica minnet bir resmi açıklama. Yeni “kara gün dostu” Galatasaray’da 12. yılındaki Efe Güven, yine yeniden 5 numarası olmayan hatta net 4 numarası da olmayan bir takım.
“Modern tarihinin en düşük bütçesi” ünvanlı kadroyla Eurocup’ta atlanan 3 tur, ligde 6. sıradan da olsa playoff’a kalış, yıllar yıllar sonra 5-8 arası bir takımın çeyrek finalden çıkması, yarı finalde uzun yıllar sonra Fenerbahçe deplasmanında gelen galibiyet, 2 diz sakatlığının çıktığı seride son topa kadar Fenerbahçe’ye kök söktürme… Koca bir sezonu başladığı gibi bitiren, bağıra bağıra takviye istemesine rağmen yaptırılmayan transferlere rağmen tükenene kadar mücadele eden bir takım…
2019 yazında ise bir takım sürpriz gelişmeler. Fenerbahçe’nin küstürdüğü Bria Hartley ve Tilbe Şenyürek bombaları. Üzerine “Kumaşı iyi” Monica Cuic, önceki sezondan da kaptan ve “Vickie” Macaulay’ı ekleyince sağlam bir iskelet. Bu sağlam iskelet de sezonun ikinci Avrupa maçında Cuic’in bağlarını koparması ile bozuldu. Kadro arayışlarıyla geçen Eurocup’ta elensek de ligde doludizgin giden bir takım. Yoğun bir kamuoyu baskısına hatta hocanın çeşitli şekillerde dillendirdiği transfer isteğine rağmen yapılmayan takviye. Ligde yine kendi kendine büyüyen bir 4+1 kadrosu, pandeminin yarım bıraktığı sezonun son maçı Ahmet Cömert’te Fenerbahçe galibiyeti…
Sonrası yine bir klasik; Galatasaray’da hiçbir başarı cezasız kalmaz…
2018’den beri devam eden “savaş”ın son perdesi. Aylarca taraflar arasında gidip gelen, %37’ye kadar indirilen ama imzalanmayan sözleşme. Sabır taşı çatlıyor, bardak taşıyor, artık adına ne derseniz o oluyor. Kaptan çok sevdiği Galatasaray’dan, yıllardır yaşadığı şehirden ağlaya ağlaya ayrılıyor. Kendini feda ederken de çok sevdiği Galatasaray’a hizmet ediyor. Yıllardır bu şubeyi manevi olarak sömüren, ahbap-çavuş ilişkisiyle doğru dürüst kadro kurdurmayan, şubenin menfaatini değil kendi menfaatini düşünenlerin de ipini çekiyor. Galatasaray basketboluna umudunu, şubede görev alanlara huzurunu geri veriyor. Bizim başlatmadığımız bu savaşı bitiren biz oluyoruz, kazanan da Galatasaray basketbolu oluyor…
Tabi haziran sonu basketbolda yeni sezon kadrosu kurmak için geç bir tarih. Yine de hem erkek hem kadın takımda, koçların istekleri doğrultusunda, mümkün mertebe kadrolar kuruldu. Kadın basketbol takımından gidersek Bria WNBA sezonunda sakatlandı, yeni transferler içinde en göze çarpanı Bella da bizim için talihsiz bir şekilde takımdan ayrılmak durumunda kaldı. Bria’nın yerine Courtney getirilerek takımın sezona skorersiz başlamaması sağlandı. Bella sonrası da pota altında yeterli sertlik bir türlü gelmeyince şartlar olgunlaşır olgunlaşmaz Kuanitra gibi bizim lig için bug denebilecek seviyede fark yaratan bir oyuncu getirildi. Daha onun mahmurluğunu atamamışken, tam da Euroleague’de tamam mı devam mı haftası öncesi Angel McCoughtry ve Epiphanny Prince takıma dahil edildi…
Genelde böyle transfer sonrası yazılarda oyuncunun kariyerinden bahsedilir, takıma verebileceklerine dair tahminler yapılır. “İdareci abiler”e bir selam yollanır, teşekkür edilir hatta övülür. Kuru bir teşekkür ya da basmakalıp birkaç övgü ile, son yıllarda yaşananları hatırlatmadan bu hamlelerin hakkını vermek pek mümkün değildi. Oytun Özer, Dorukhan Acar ve İlber Aydemir sadece Galatasaray Kadın Basketbol Takımı’na kaliteli isimler kazandırmadı bu takviyelerle. Yıllardır kadrosu değişse de her sezon ligin en çok mücadele eden takımı olup üvey evlat muamelesi gören ekibe hak ettiği değeri ve desteği göstermiş oldular. 2 sezondur tek bir sezon içi takviyesi almayan(ya da verilmeyen diyelim), her kaybettiği oyuncusunun yerine şapkadan tavşan çıkarmak zorunda kalan Efe Güven’e ihtiyacı olduğu zamanda ihtiyacı olan yardımı yapmış oldular.
Galatasaray’ın kendi büyüklüğü, geleneği ve karakteristiği her daim böyle “kara gün dostu” insanları bünyesinden çıkarabilen enteresan bir dinamiğe sahip. Galatasaray’ın amatör branşlarını ayakta tutup rekabetçi kılmak, her daim lanse edildiği gibi kulübü zarara sokacak hatta iflasa götürecek bir olay değildir. Galatasaray yönetimlerinin şubelere ayak bağı olmaması, gerektiği yerde imkanlarınca aksiyon alabilmesi, rakipleriyle adil mücadele imkanı vermesi yeterlidir. Zaten Galatasaray’ın kendi gelenekleri her daim yeni kara gün dostları çıkarmaya devam etmektedir. O kara gün dostlarının neler başarabileceğini görmek için de Galatasaray tarihine bakmak yeterlidir… Dilerim ki şu anda görevde olan basketbol şubesinden sorumlu yöneticilerimizin de birkaç adım attığı bu yaklaşım, yönetimler değişse dahi Galatasaray’da geleneksel hale gelir…
Her ne kadar kadın basketbol özelinde ilerlesek de erkek basketbol takımından bahsetmeden yazıyı bitirmek de mümkün değil. Play-out oynanan meşhur 100. Yıl sezonundan 16 yıl sonra küme düşmeye bu kadar ciddi şekilde aday olan bir Galatasaray var. Yazının başındaki pankartın konu olduğu, Cemal Nalga skandalı sonrası -20 küsur puanının silindiği sezonda dahi mental olarak bu kadar yaklaşılmamıştı bir alt lige. Ne oynadığı belli olmayan, ne oynayabileceği de belli olmayan, çoğu zaman ne yaptığının da tam farkında olmayan bir oyuncu grubu olarak tanımlamak mümkün Galatasaray Erkek Basketbol Takımı’nın şu anki kadrosunu. Sezona başlayan koçun da, sonradan yerine geçen koçun da son görüntülerinin maç sırasında sinirden reklam panolarını dövmeleri olması tesadüf değil elbette.
2016’daki Eurocup şampiyonluğu sonrası adım adım geriye gitti Galatasaray Erkek Basketbol Takımı. 4 yılda Avrupa Şampiyonu takımdan önce sokak basketbolu tarzı hızlı ve doğaçlama bir takıma doğru kademeli bir geçiş oldu. Bu sezon 2 yıldır iyi kötü işleyen o formül de çöktü. Yaz aylarında takımda kalacak mı kalmayacak mı diye papatya falı bakılan Ertuğrul Erdoğan, sonrasında yardımcısı Ömer Uğurata derken zurnanın zırt dediği yerde de çare yine bir “kara gün dostu”na sarılınmakta bulundu. Ekrem Memnun klasik tabirle “ateşten gömleği giyerek” sezon sonuna kadar takımın başına geçti. Herhangi bir transfer yaptırma imkanı olmamasına, aktif teknik direktörük kariyerine ara vemiş olmasına ve kişisel çalışmalarına yoğunlaşmış olmasına rağmen… Görevdeki üçüncü gününde de puan tablosunda doğrudan rakiplerden olan Ormanspor maçına çıkacak. 1 haftalık aranın ardından çıkılacak 5 maçlık seride 3 tanesi doğrudan rakip 2 tanesi de çok üst düzey olmayan rakiple karşılaşılacak ki ilk yarıda bu 5 maçlık seriden 1 galibiyet çıktığını da hatırlamak gerekiyor.
Rakibi 80 hatta 85 sayının altında tuttuğu bir maç bulunmuyor takımımızın. Bunda takımın yetersizliği kadar konsantrasyon eksikliği ve isteksizliğinin de etkisini göz ardı etmemek gerekiyor. Hem kendi basketbol bilgisi, hem Galatasaraylılığı hem de inancıyla Ekrem hocanın takıma belki de en çok katkı sağlayabilecek isim olduğunu söylemek yanlış olmaz. Ancak sezon sonu bir şekilde takım kümede kalsa da krizin hatta sorunun çok daha derinlerde olduğu da, çözümü kendi bağrından çıkan kara gün dostlarına olduğu da unutulmamalı…