Αποθεώνοντας την αλητεία
Οι «καλύτερες» παραδόσεις της Θεσσαλονίκης βγήκαν βόλτα στην πλατεία Αριστοτέλους το βράδυ του Σαββάτου, κι όσα συνέβησαν ξύπνησαν στους παλαιότερους μνήμες που είχαν απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού τους – δολοφονία Γρ. Λαμπράκη, δολοφονία Κ. Τσαρουχά, «καρφίτσες», παρακράτος, αστυνομοκρατία, εκφοβισμοί, παρακολουθήσεις, θανατηφόρα γηπεδική βία.
Από την άλλη, βγαίνουν διάφοροι, και υποστηρίζουν ότι «δεν είναι αυτή η Θεσσαλονίκη» και να μην την ταυτίζουμε με ό,τι συνέβη το Σάββατο. Ωραία. Αλλά πώς να ξεχάσουμε ότι πριν από (λίγα) χρόνια είχαν πάρει στο κυνήγι και είχαν ξυλοκοπήσει τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη; Οτι είχαν κάψει το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη; Οτι στις συγκεντρώσεις για το «μακεδονικό» είχαν πλακώσει στο ξύλο όποιον θεωρούσαν αντίθετο;
Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά ήταν που βγήκαν στην επιφάνεια το βράδυ του Σαββάτου, και τα αντίστοιχα της Κυριακής κατά του Κασσελάκη. Ολα σε δημόσια θέα. Για να αποδειχθεί ότι όσες προσπάθειες μεσολάβησαν τα προηγούμενα χρόνια, να σκεπαστεί το παρελθόν, πήγαν άκαρπες. Στράφι. Τέλειωσαν, με τη μία.
Το δυστύχημα όμως δεν είναι ότι μια «τσογλανοπαρέα» (κατά τον στίχο του κυρίου Διονύση Σαββόπουλου) επιτέθηκε στα δύο τρανς άτομα, και αποπειράθηκε να τα λιντσάρει. Ούτε οι πέτρες, ούτε τα συνθήματα, ούτε η εκρηκτική ομοφοβία που συνένωσε αυτόν τον όχλο. Οχι. Το δυστύχημα είναι ότι πλημμύρισε το δυσώδες Διαδίκτυο από επαινετικά σχόλια για τους πιτσιρικάδες και τους νεαρούς πρόσφυγες που μετείχαν στην επίθεση. Η αποθέωση που γνώρισαν, και η οποία είναι το καλύτερο συστατικό για να το επαναλάβουν με κάποια άλλη ευκαιρία, σε μία άλλη, δεδομένη, στιγμή, και κάτω από άλλες συνθήκες. Αυτό είναι το τραγικό.
Και για μένα το πιο αποκρουστικό. Οχι πως συγχωρώ τους πιτσιρικάδες ή τους πρόσφυγες που προέρχονται από τις πιο συντηρητικές κοινωνίες της Μέσης Ανατολής, αλλά εκείνους, που βρέθηκαν να επαινέσουν τη ζωώδη συμπεριφορά τους, κατηγορώ. Αυτοί απέδειξαν, αυτό που και στην αρχή αναφέρω, για τη «Θεσσαλονίκη στα καλύτερά της»!
Ζήτημα διαπαιδαγώγησης
Μου λένε, διάφοροι, ότι είναι θέμα ανατροφής των παιδιών αυτών που επιτέθηκαν στα τρανς άτομα. Οικογενειακής αγωγής. Μπορεί, αλλά κυρίως είναι θέμα διαπαιδαγώγησης στο σχολείο. Μερικοί από αυτούς είναι ακόμη μαθητές και άλλοι έχουν ελάχιστο χρόνο από τότε που αποφοίτησαν από το Λύκειο. Διερωτώμαι, λοιπόν, τι εκπαίδευση πήραν στα σχολεία τους. Δεν έπρεπε να διδάσκονται τον σεβασμό στη διαφορετικότητα; Τη συμπεριληπτικότητα της κοινωνίας; Την ανεκτικότητα, την αποδοχή του δικαιώματος του καθενός να επιλέγει ελεύθερα το πώς θα ζει στην κοινωνία που κι αυτά τα παιδιά συμβιώνουν; Θα έπρεπε. Αλλά βλέπεις το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι προσανατολισμένο στον εφοδιασμό τους, με εγκύκλιες γνώσεις, που ενδεχομένως να τους φανούν άχρηστες στην πορεία της ζωής τους. Τον εφοδιασμό όμως των παιδιών με τις πανανθρώπινες αξίες, που θα τους φανεί χρήσιμος για τη συνέχεια, παραλείπουν να τον κάνουν. Κι αυτό είναι ζήτημα της πολιτείας πλέον, το πώς θα παρέμβει να το διορθώσει.
Αλλιώς, φαινόμενα σαν αυτά τα Θεσσαλονίκης, θα πολλαπλασιάζονται τα επόμενα χρόνια, κι εμείς όλοι οι υπόλοιποι, αν δεν είμαστε απλοί, αμέτοχοι, παρατηρητές, θα αναρωτιόμαστε υποκριτικά «μα πώς συνέβη κάτι τέτοιο».
Συνέβη γιατί το αφήσαμε να συμβεί, και δεν το τσακίσαμε όταν έπρεπε, είναι απλό…
«Βόμβες» και βόμβες
Το μπαράζ των τηλεφωνημάτων-φάρσες που έπληξε χθες δικαστικές υπηρεσίες, αλλά και υπηρεσίες του δημόσιου τομέα, είναι αποκαλυπτικό του πώς λειτουργεί ένας κόσμος εκεί έξω, που όμως «ζει ανάμεσά μας». Βέβαια, δεν είναι χωρίς αιτία, αλίμονο. Εχει να κάνει με τις αλλεπάλληλες ισχυρές βόμβες που τοποθετούνται σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, από ανθρώπους της νύχτας. Την περασμένη εβδομάδα στον Πειραιά, χθες τα ξημερώματα στην Καλλιθέα, η Αθήνα, λίγο απέχει από το να τη χαρακτηρίσουν… Καμπούλ οι καλοθελητές, οι οποίοι δεν χρωστάνε και κανέναν καλό λόγο ούτε για την Αστυνομία ούτε για τον προϊστάμενό της Μιχ. Χρυσοχοΐδη.
Για όλα αυτά τα παλικάρια που παραμονεύουν στη γωνία, να πούμε ότι όταν παραλαμβάνεις ένα εντελώς διαλυμένο μαγαζί, και προσπαθείς ουσιαστικά να το στήσεις από την αρχή, και βόμβες θα σου σκάνε, και δολοφονίες θα γίνονται. Αλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι η νύχτα είχε διαβρώσει τόσο πολύ την Αστυνομία, ώστε ο Χρυσοχοΐδης θα πρέπει να καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να τη βάλει σε έναν πιο… ενάρετο δρόμο. Δεν είναι εύκολο αυτό, και δεν είναι και κάτι που πρόκειται να υλοποιηθεί αύριο. Χρειάζεται προσπάθεια, επιμονή και ο ίδιος ο Χρυσοχοΐδης πίστωση χρόνου. Φαντάζομαι ότι το καταλαβαίνει και ο Κυριάκος αυτό…
Οι εσωκομματικές κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ
Είδα σε φιλικά προς τη ΝουΔου μέσα ενημέρωσης, κυρίως ηλεκτρονικά, να υπερακοντίζεται ως ένδειξη δυσαρέσκειας προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η μικρή συμμετοχή των μελών του στις εσωκομματικές εκλογές της Κυριακής για την ανάδειξη διοικήσεων στις οργανώσεις του κόμματος. Μάλιστα τη συνέδεαν με αυτό το μπάχαλο που έχει τροφοδοτήσει στο εσωτερικό του κόμματος η ιστορία με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και γενικά τα οικονομικά του προέδρου Κασσελάκη. Αλλά εγώ που ρώτησα τον άνθρωπό μου στην Κουμουνδούρου, η απάντηση που έλαβα ήταν σε απολύτως διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που προωθούν οι άλλοι. Οπως μου είπε, «στο 70% των οργανώσεων δεν έγιναν εκλογές, όχι γιατί δεν υπήρχε ενδιαφέρον αλλά γιατί στις περισσότερες οργανώσεις είχαν συμφωνήσει από πριν τα μέλη ποιος θα αναλάβει τι. Οπότε δεν υπήρχε και λόγος να πραγματοποιηθούν εκλογές».
– Γιατί γίνεται λόγος για μια συμμετοχή της τάξεως του 10%, αντέτεινα στον δικό μου.
– Εγώ σου λέω ότι η συμμετοχή ήταν στα ίδια επίπεδα με του 2022, που τότε υπήρχαν και οι τάσεις στο κόμμα, οι οποίες είχαν κάθε λόγο να διεκδικούν θέσεις στις οργανώσεις. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και τώρα που δεν υπάρχουν στο κόμμα η συμμετοχή ήταν στα ίδια επίπεδα. Και αυτό εμείς το διαβάζουμε ως καλό νέο.
Καλό νέο, κακό νέο, ό,τι και να είναι γρηγορά θα ξέρουμε – σε λιγότερο από τρεις μήνες θα έχουμε ευρωεκλογές, οπότε θα μετρηθούν ένα προς ένα τα κουκιά…
Μία από τις χειρότερες εξεταστικές
Το ρίξιμο χθες της αυλαίας σε μια από τις χειρότερες εξεταστικές επιτροπές που συγκρότησε ποτέ η Βουλή, αυτή για το δυστύχημα στα Τέμπη, επιβεβαίωσε πως κανέναν δεν ενδιέφερε να επιμείνει περισσότερο για την ανακάλυψη των πραγματικών υπευθύνων γι’ αυτό. Εξ αρχής, η εικόνα ήταν η αναμενόμενη: η κυβέρνηση να αυτοπροστατευτεί από κάθε πιθανότητα να αποδεχθεί τις δικές της ευθύνες για το έγκλημα, και η αντιπολίτευση από την πλευρά της να της φορτώσει τα πάντα όλα, ακόμη και ενδεχόμενο… δόλο (ακούστηκε και αυτό) σχετικά με το δυστύχημα.
Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά, και δεν πρόκειται να γίνει δουλειά ούτε και μελλοντικά. Αν τα κόμματα λειτουργούν με γνώμονα το μικροκομματικό τους όφελος, πώς να περιμένει ο απλός κόσμος να ακούσει πέντε αλήθειες για το πώς συνέβη αυτό το τρομακτικό δυστύχημα; Και κάτι ακόμη, παρεμφερές με όλα όσα προαναφέρθηκαν: από το κυβερνητικό πόρισμα διαφαίνεται μια προσπάθεια να την πληρώσουν διοικητικοί. Είναι λάθος! Τεράστιο. Γιατί απλώς θα συντηρήσει την εικόνα της συγκάλυψης. Ούτε την πολιτική βοηθάει κάτι τέτοιο, ούτε τους πολιτικούς που την υπηρετούν.