Yatışmak isteyen ses mi yoksa mana mı?
Beyzanur Yılmaz Eğitimci – İlahiyatçı Yazar
Bilgelik hikayeleri kıssadan hissedir bizler için. Okumak ve heybemize yeni şeyler katmak için öğüt verici notlardır. Yazıya bu hikayelerden biri ile başlamak istiyorum. “Öfkelenince neden bağırırız?” sorusuna cevap veren ve bizleri düşünmeye sevk eden bir Hint hikayesine kulak verelim şimdi…
BİRBİRİNDEN UZAKLAŞAN KALPLER
Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş.
Öğrencilerine dönüp “İnsanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye sormuş.
Öğrencilerden biri “Çünkü sükûnetimizi kaybederiz” deyince ermiş;
“Ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız?” diye tekrar sormuş. Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış:
“İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.”
“ Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur?
Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır.
Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur?
Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.”
Daha sonra ermiş, öğrencilerine bakarak “Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz.” dedi.
KONUŞMADAN KONUŞMAK
Sesimizi yükselttiğimizde aslında karşımızdakine duyurmak istediğimiz, anlamını idrak etmesini istediğimiz sözlerimizi onun kalbinde yer edindirmeye çalışma çabamızdır. Karşımızdaki bizi duysun isteriz ve o duyana kadar sesimizin seviyesini hiç düşürmek istemeyiz. Çünkü o vakit sanki o sözlerimizi duymuyormuş ve adeta sağır biriymiş gibi bir his kaplar içimizi. Bu yüzden o histen kurtulmaya bir an önce manayı o kalbe yerleştirip, yatışmak isteriz. Bizi anladığını ve “Haklısın”, “Seni anlıyorum” cümlelerini duymak hoşluğuna erişmek isteriz. Bir oh çekip rahatlamak, tıpkı limanına vararak görevini tamamlamış ve hedefine ulaşmış bir gemi misali…
Bir de konuşmadan konuşmak var. Karşılıklı bu etkileşimi sağladığımız kişiler şükür sebebi diyebilirim ve Yaradan’dan bizlere büyük bir lütuf. Bir gülüşümüzü, bir bakışımızı anlayan, hatta olayın biraz da edebi ve romantik yönüne gidersek, Neşet Ertaş’ın dediği gibi “Sanki kalbimi bilerek, yüzüme gülen” dediğimiz kimselerin varlığı… Kısacası yüz ifademiz ve davranışımızdan kalbimizi ve zihnimizi okuyabilen ve anlaşıldığımızı hissettiren insanlar bize büyük bir güven ve kuvvet verir. Bağırmaya hatta konuşmaya dahi lüzum yok. Bizi görmesi ve yanımızda olması yeterli. Böylece hem bedensel hem de ruhen yanımızdadır onlar… Çünkü duyulmayan şey yoktur onlarda; hem kulağı hem kalbi duymuştur. Anlamın kalbine yerleşmesi ise bizi yatıştırmıştır. O halde hayatımızdaki anlamdaş insanların kıymetini bilmek ve kendimizin de aynı hassasiyeti karşı tarafa göstermesi ümidi ile.
Velhasıl,
Unutmayalım ki;
“Duyulmayan söz sesini yükseltir, yatışmak isteyen ise anlamdır.”